پژو 1007
ایسوزو در طول تاریخ خود خودروهای عجیبی تولید نکرده است اما وهی‌کراس یک استثناء بزرگ است. این یک شاسی‌بلند جمع‌وجور است که بر اساس مدل معمولی تروپر ساخته شده بود. وهی‌کراس در قالب یک کانسپت در نمایشگاه خودروی توکیوی سال 1993 به نمایش درآمد و سپس چهار سال بعد بودن هیچ تغییری برای فروش به بازار عرضه شد. این خودرو از سال 1997 تا 2001 روی خط تولید بود.
شاید این روزها دیدن شاسی‌بلند اوروس در سبد محصولات لامبورگینی که صرفاً با سوپراسپرت‌های سریع و قدرتمند شناخته می‌شود کمی عجیب به نظر برسد اما اوروس هرگز به‌اندازه شاسی‌بلند آفرودی LM002 که این شرکت در دهه 80 و 90 تولید می‌کرد عجیب نیست. موضوع عجیب‌تر اینکه در زیر این پوسته زمخت و جعبه‌ای شکل LM002 یک پیشرانه V12 پنهان شده بود که نیروی خود را به هر چهارچرخ منتقل می‌کرد.
در نگاه اول، MPV کوچک پژو با درهای کشویی ایده‌ای هوشمندانه و البته کمی عجیب به نظر می‌رسید اما متأسفانه، 1007 خودرویی سنگین و بسیار گران بود (در سال 2006 قیمت آن به بیش از 15 هزار پوند هم می‌رسید) و کمربندهای ایمنی جلوی آن به‌قدری عقب نصب شده بودند که حتی افراد بلندقد هم در دسترسی به آن‌ها مشکل داشتند. به همین دلیل، 1007 فروش پایینی داشت و چون خریداران معمولاً سراغ هاچ‌بک‌های کوچک معمولی‌تر پژو می‌رفتند، این شرکت پس از پنج سال در سال 2009 به تولید 1007 پایان داد.
قبل یا بعد از سیگنت هیچ آستون‌مارتینی شبیه آن وجود نداشته است. این خودرو درواقع یک تویوتا iQ بود که به جلوپنجرهٔ آستون‌مارتین و تجهیزات لوکس مجهز شده بود. سیگنت که بسیار از iQ گران‌تر بود، قرار بود یک خودروی شهری برای افرادی باشد که توان خرید یک آستون‌مارتین واقعی را داشتند. این خودرو اما به اهداف فروش که برای آن در نظر گرفته شده بود حتی نزدیک هم نشد و تنها پس از دو سال کنار گذاشته شد. البته تعداد تولید پایین سیگنت موجب شده امروزه نمونه‌های کارکرده آن قیمت‌های بالایی پیدا کنند.
مرسدس بنز وَنئو
تمام خودروهای شش چرخی که برای فروش عرضه می‌شوند عجیب هستند اما مرسدس بنز G63 AMG 6×6 ازآن‌جهت عجیب‌تر است که توسط یک شرکت خودروسازی بزرگ و شناخته‌شده تولید شد. شش چرخ این خودرو توسط یک پیشرانه 5.5 لیتری V8 توئین توربو با 540 اسب بخار قدرت به حرکت درمی‌آمدند. این G63 6×6 برای مدت کوتاهی بین سال‌های 2013 تا 2015 در اتریش تولید شد و با قیمت 380 هزار پوندی، خودروی بسیار گرانی بود.
فورد تاندربرد
هیوندای کوپه خودروی اسپرت جذاب و معمولی بود اما خودرویی که پس از سه سال وقفه به‌طور غیرمستقیم جایگزین آن شد، یعنی مدل ولوستر، اصلاً معمول نبود. مشهورترین ویژگی این خودرو داشتن سه در بود که یکی در سمت راننده و دوتای دیگر در سمت شاگرد قرار داشتند. البته هیوندای برای این خودرو دو نوع بدنه مختلف را توسعه داده بود تا در همه بازارها یعنی چه فرمان راست و چه فرمان چپ، طرفی که دودر داشت همیشه در سمت پیاده‌رو باشد.
شورلت SSR
هوندا اینسایت
فورد تا سال 1997 در طول 10 نسل از نام تاندربرد برای کوپه لوکس و بزرگ خود استفاده کرد و سپس در سال 2002 دوباره با نسل یازدهم آن را زنده کرد. این تاندربرد جدید اما ظاهری رترو داشت که به اولین نسل این خودرو متعلق به سال 1957 اشاره می‌کرد. هرچند تاندربرد جدید در سال 2002 محبوبیت مناسبی کسب کرد اما پس از آن فروش خودرو بشدت کاهش یافت و فورد در سال 2005 آن را کنار گذاشت.
آوانتیم که توسط شرکت فرانسوی ماترا توسعه داده و تولید شد، یکی از عجیب‌ترین خودروهایی بود که رنو در اوایل قرن بیست و یکم به بازار عرضه کرد. هرچند آوانتیم به‌عنوان یک کوپه به بازار آمد اما در اصل بر اساس مینی‌ون اسپیس ساخته شده بود. البته این خودرو نه در ظاهر و نه هنگام رانندگی ریشه‌های اسپیسی خود را نشان نمی‌داد و آن‌قدر عجیب بود که کسی نمی‌فهمید زیر پوست آن چه خودرویی پنهان شده است اما آوانتیم هیچگاه به خودروی محبوبی تبدیل نشد و آن‌قدر فروش پایینی داشت که رنو دو سال بعد به تولید آن پایان داد.
لامبورگینی LM002
ب‌ام‌و Z1
رنو آوانتیم
فیان برای اولین بار در دهه 50 از نام مالتی‌پلا برای نسخه‌ای شش‌نفره از مدل کوچک 600 استفاده کرد. آن مالتی‌پلا خودروی عجیبی بود و معادل مدرن آن که در سال 1998 معرفی شد هم همین‌طور بود. بحث‌برانگیزترین ویژگی مالتی‌پلای جدید طراحی بیرونی آن بود که با وجود همه انتقادات، فیات تا سال‌ها به آن پایبند ماند اما سرانجام در سال 2004 عقب‌نشینی کرد و با فیس‌لیفت مالتی‌پلا کاری کرد که این خودرو بسیار معمولی‌تر به نظر برسد.
آئودی A2 هزینه‌های نگهداری پایینی داشت (به دلیل مصرف سوخت پایین و وزن سبک به لطف بدنه آلومینیومی) اما قیمت آن بسیار گران بود. در سال 2001 اگر چند آپشن برای این خودرو سفارش داده می‌شد قیمت آن به بیش از 20 هزار پوند می‌رسید که معادل 30 هزار پوند امروزی است. همچنین تعمیر و نگهداری A2 هم دشوار بود تا جایی که مالک صرفاً می‌توانست کارهایی جزئی مثل چک کردن روغن و پر کردن مخزن شیشه شوی را انجام دهد و برای انجام مواردی مثل تعویض شمع‌ها باید به نمایندگی مراجعه می‌کرد. سروصدای زیاد و دید ضعیف به خاطر شیشه دوقسمتی عقب هم از دیگر مشکلات این خودرو بودند. به همین دلایل، فروش A2 پایین بود و صرفاً بین سال‌های 2000 تا 2005 تولید شد.
نیسان کیوب
پس از اینکه سدان لوکس سافران در خارج از فراتسه و آلمان بشدت شکست خورد، رئیس وقت رنو «لوئیس شوایتزر» گفت ما از این شکست درس گرفته‌ایم و در آینده طرح‌های خاصی را ارائه خواهیم کرد که از سدان‌های معمولی متمایز باشد. نتیجه این تفکر، مدل لوکس ول‌ساتیس بود که خریداران مرسدس بنز E کلاس، آئودی A6 و ب‌ام‌و سری 5 را هدف قرار داده بود اما این ایده کار نکرد و ول‌ساتیس هم مثل سافران هرگز نتوانست رقیب مناسبی برای ژرمن‌ها باشد. در اواسط دوره تولید این خودرو بین سال‌های 2001 تا 2009 رنو از ساخت نمونه‌های فرمان راست آن دست کشید زیرا بریتانیایی‌ها هیچ علاقه‌ای به ول‌ساتیس نداشتند.
کرایسلر پی‌تی کروزر
رنو ول‌ساتیس
منبع: https://charkhan.com/125656/%D8%A8%D8%A7-%D8%B9%D8%AC%DB%8C%D8%A8%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D8%AE%D9%88%D8%AF%D8%B1%D9%88%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE-%D8%A2%D8%B4%D9%86%D8%A7-%D8%B4%D9%88%DB%8C%D8%AF/
مرسدس بنز G63 AMG 6×6
هیوندای ولوستر
ایسوزو وهی‌کراس
فیات مالتی‌پلا
طراحی نسل اول MPV بزرگ سانگ‌یانگ رودیوس زمانی که راهی بازار اروپا شد همه را به حیرت وا‌داشت و همه موافق بودند که این عجیب‌ترین خودرویی است که تاکنون دیده‌اند. البته رودیوس گزینه مناسبی برای خرید بود زیرا در داخل فوق‌العاده جادار بود و هزینه‌های نگهداری پایینی داشت اما به دلیل ظاهر عجیب خریداران زیادی پیدا نکرد.
سانگ‌یانگ رودیوس
هنگامی‌که کرایسلر پی‌تی کروزر در ابتدای قرن کنونی پدیدار شد، خودروهای رترو چیز جدیدی نبودند اما موضوع جدید این بود که پی‌تی کروزر به هیچ خودروی خاصی از گذشته اشاره نداشت بلکه به‌طورکلی به خودروهای آمریکایی دهه 30 اشاره داشت. این خودرو اما بر اساس پلت‌فرم سدان اقتصادی کرایسلر نئون ساخته شده بود و همین موضوع آن را به استفاده از یک پیشرانه چهار سیلندر کسل‌کننده محکوم کرده بود که نیرو را به چرخ‌های جلو انتقال می‌داد.
همان‌طور که از نام وَنئو مشخص است، این خودرو در اصل ترکیبی از ون با خودروی سواری بود. ونئو درواقع نسخه کشیده‌تری از هاچ‌بک A کلاس محسوب می‌شد و از کابین بسیار جاداری برخوردار بود. بااین‌حال، ونئو در ظاهر همچنان شبیه یک ون به نظر می‌رسید و این نشان می‌دهد که چرا تولید آن پس از تنها سه سال خاتمه یافت.
نیسان کیوب در ژاپن که مردم علاقه زیادی به خودروهای جعبه‌ای شکل دارند اصلاً عجیب نبود اما وقتی نسل سوم آن در اروپا و امریکای شمالی عرضه شد شرایط تغییر کرد. بااین‌حال، کیوب آن‌طور که نیسان امیدوار بود در بازارهای غربی جلب‌توجه نکرد و عرضه آن خیلی زود خاتمه یافت اما کیوب تا سال‌ها بعد همچنان به فروش خوب خود در ژاپن ادامه داد.
Z1 که بین سال‌های 1989 تا 1991 تولید شد، نه‌تنها هیچ‌کدام از نشانه‌های طراحی آشنای ب‌ام‌و را نداشت بله آن‌قدر غیرمعمول بود که سرها را به سمت خود می‌چرخاند. عجیب‌ترین ویژگی این خودرو درهای آن بود که به سمت پایین جمع می‌شدند اما Z1 از ویژگی‌های جذاب دیگری مثل آئرودینامیک پیشرفته و سیستم تعلیق چند اتصالی عقب هم برخوردار بود که بعداً در ب‌ام‌وهای معمولی‌تر استفاده شدند. علاوه بر همه این‌ها، پانل‌های پلاستیکی بدنه Z1 هم قابل جدا کردن بودند.
سیتروئن C6
آئودی A2
امروزه خودروهای هیبریدی آن‌قدر متداول شده‌اند که یادآوری اینکه زمانی خودروهای بسیار عجیبی به‌حساب می‌آمدند دشوار است؛ اما حتی طبق استانداردهای خودروهای هیبریدی دهه 90 هم نسل اول هوندا اینسایت بسیار عجیب بود. دلیل اصلی این موضوع توجه زیاد به آئرودینامیک بود که فرم بدنه متمایزی را به همراه داشت درحالی‌که روی چرخ‌های عقب هم پوشیده شده بود تا اختلال کمتری در جریان هوا ایجاد شود. البته تویوتا پریوس هم که کمی زودتر از اینسایت به بازار آمده بود خودروی غیرمعمولی به نظر می‌رسید اما به‌اندازه هوندا عجیب نبود.
سیتروئن C3 پلوریل
صنعت خودروسازی جهانی بیش از یک قرن سابقه دارد و در طول این سال‌ها مدل‌های مختلف آمده‌اند و رفته‌اند اما حتی بزرگ‌ترین خودروسازان جهان هم در طول تاریخ خود مدل‌های عجیبی را تولید کرده‌اند. می‌توان صدها نمونه از این خودروها را نام برد ولی برای صرفه‌جویی در وقت شما، لیست عجیب‌ترین خودروهای جهان را به 20 مورد محدود کرده‌ایم که در ادامه به ترتیب حروف الفبا آن‌ها را خواهید دید.
آستون‌مارتین سیگنت
